اینکه حقوق و دستمزد در کشوری سرکوب شود. اینکه با بی انضباطی‌های مالی دولت‌ها، تورم ۵۰ درصدی بر کشور حاکم شده و شاخص فلاکت و خط فقر وضع فاجعه آمیزی بخود بگیرند. اینکه کیفیت تولیدات بدلیل انحصار‌ها و ضعف نظارت‌ها در حد بسیار بدی قرار داشته باشد و ... در این شرایط، صحبت از قیمت جهانی بنزین کردن، می‌شود مثل هزینه کردن در حد نیویورک و رفاه در حد گینه بیسائو.

افزایش قیمت بنزین به هر نگاهی که بدان نگریسته شود، یک الزام است. اما داستان زمانی مورد انزجار قرار گرفته و الوده به پلشتی می شود که گروهی نامدیر دروغگو و کتمان گر حقایق و غلوکننده، با بیان دروغ هایی شاخدار و بعضا قابل پیگیری کیفری، قصد توجیه افزایش قیمت بنزین را دارند. درست مثل دروغ زشتی که ساداتی نژاد (وزیر وقت جهادکشاورزی) درباره حجم قاچاق گندم و آرد به افغانستان می گفت ( منتظر محاکمه ایشان به اتهامم سو مدیریت مسلم و قابل اثبات هستیم). استدلال موافقان افزایش ‎قیمت بنزین از سال ۹۸ تا امروز، نزدیک شدن نرخ این حامل انرژی به قیمت جهانی و ممانعت از قاچاق آن است. اما بنا بر گزارش رسمی سازمان توسعه تجارت، خود دولت در سال ۱۴۰۱ بنزین را با قیمت ۲۷ سنت به ازای هر لیتر صادر کرد.

ایران در حالی دومین بنزین ارزان جهان را به فروش می رساند که بررسی ها نشان می دهد قیمت بنزین در ایران حداقل فاصله ای ۴۸۰۰ تومانی با ارزان‌ترین کشور همسایه دارد. ترکمنستان ارزان ترین بنزین پس از ایران را در میان همسایگان عرضه می‌کند، قیمت بنزین در این کشور ۵۸۰۵ تومان است.

روزنامه دنیای اقتصاد نوشت: صورت مساله صحیح بنزین چیست؟ طرح دقیق‌تر صورت مساله بنزینی کشور مستلزم رجوع به یک اصل بسیار مهم در علم اقتصاد است، اینکه: در اقتصاد ناهار مجانی وجود ندارد. این اصل مهم در بین عامه مردم این‌گونه ترجمه می‌شود: هر جا کالا یا خدمت مجانی یا ارزان دریافت کردید شک نکنید که هزینه آن را در جایی دیگر با شما حساب خواهند کرد و چه بسا گران‌تر!

«بنزین ایران دومین بنزین ارزان دنیاست» این جمله مدت‌هاست از سوی کارشناسان و تئوریسین‌های اقتصادی شنیده می‌شود. طبق آمار رسمی قیمت بنزین با ارز آزاد در ترکیه هر لیتر در حدود ۱۹ هزار و ۳۰۰ تومان، در افغانستان حدود ۱۲ هزار و ۴۰۰ تومان و در پاکستان حدود ۱۲ هزار و ۷۰۰ تومان است.