پيدايش نظام تأمين اجتماعي به زماني بازمي‌گردد که اقتصاددانان مکتب مارکسيسم نظام سرمايه‌داري را در توزيع درآمد ناتوان مي‌دانستند و عقيده داشتند رويکرد اين نظام به نحوي است که به طور طبيعي فاصله طبقاتي بين طبقه کارگر و طبقه سرمايه‌دار مدام بيشتر مي‌شود؛ تا جايي که تحمل اين وضع ديگر براي طبقه کارگر فقير قابل تحمل نخواهد بود و بالاخره روزي عليه جور و استثماري که صاحبان سرمايه بر آنان روا داشته‌اند قيام خواهند کرد.