علی‌رغم همه حرف و حدیث‌ها درباره واگذاری شرکت‌های دولتی به بخش خصوصی، بررسی آمارهای بودجه و منابعی که در بودجه سنواتی به شرکت‌های دولتی تخصیص پیدا کرده است، این پرسش را در ذهن ایجاد می‌کند که آیا اراده‌ای برای واگذاری اقتصاد به بخش خصوصی وجود دارد؟

مسیر انحرافی در خصوصی‌سازی به شکست این سیاست منجر شد. یک پژوهش با تشریح تجربه‌های موفق در اجرای خصوصی‌سازی مانند انگلستان نوشت: در این کشور پیش از آغاز این سیاست، یک بخش خصوصی قدرتمند وجود داشته و ازسوی دیگر حجم واگذاری بین بخش دولتی و خصوصی به‌صورت تدریجی صورت گرفته است. در مقابل، تجربه شکست روسیه باعث شد مردم نسبت به اصلاحات بی‌اعتماد شوند.

برای اجرای موفق سیاست خصوصی‌سازی پیش‌نیازهایی مطرح می‌شود. نگاهی به تجربه جهانی خصوصی‌سازی گویای آن است که اگرچه سیاست مذکور در بسیاری از کشورهای پیشرفته، دستاوردهای موفقیت‌آمیزی داشته، اما در کشورهای درحال توسعه به دلایل متعدد، نتایج اجرای این سیاست با اهدافی که برای آن برشمرده شده، فاصله زیادی دارد. موفقیت و دستیابی به اهداف هر سیاستی مستلزم در نظر گرفتن شرایط خاص هر کشور، پیش‌شرط‌ها و الزامات پیاده‌سازی آن است. خصوصی‌سازی در ایران بدون فراهم آوردن بسترهای مناسب، می‌تواند به شکست آن منتهی شود. بنابراین برای اینکه اجرای خصوصی‌سازی به رشد اقتصادی کمک کند، باید حکومت‌ها پیش از حرکت به سمت خصوصی‌سازی، ابتدا اقدام به فراهم آوردن شرایط و الزامات کنند.

دولت تصمیم دارد امسال ۶۰۰ شرکت دولتی را خصوصی کند؛ سابقه اجرایی این قانون اما نگرانی‌های زیادی ایجاد کرده است، اما یکی از نتایج بسیار تلخ قصه خصوصی‌سازی در ایران، انتقال مالکیت از دولت به خصولتی‌هاست.