دو اصطلاح دولت ائتلافی و دولت وحدت ملی برای بیان شرایط دولت چهاردهم بر سر زبان ها است. بر این قاعده ضرورت دارد با واکافی این دو اصطلاح وجوه افتراقی و اشتراکی آنها را بیشتر تبیین نموده تا زمینه برای کارامدسازی انتخاب ها و نوع انتظار از خروجی ها ، بشکل مطلوبتری فراهم گردد. دولت‌های ائتلافی مربوط به نظام‌های پارلمانی هستند که هیچ حزبی اکثریت مطلق را به دست نمی‌آورد. در چنین شرایطی حزبی که بیش‌ترین رأی را دارد ولی هنوز به نصف به علاوه یک نمی‌رسد، با نزدیک‌ترین حزب دیگر که امتیازات کمتری از آنها بخواهد یا به لحاظ فکری به هم نزدیک باشند، ائتلاف می‌کنند و چند وزارتخانه را نیز به آنان می‌دهند. افراد مزبور با معرفی حزب دوم وارد کابینه می‌شوند. دولت‌های ائتلافی در برخی از موارد بسیار شکننده هستند. در مقابل ، دولت‌های وفاق ملی با یک مساله موردی و جزیی مواجه نیستند، بلکه با یک مساله کلی و ملی که انسجام و وحدت ملی یا تمامیت ارضی و بقای کشور را تهدید می‌کند، مواجه بوده، لذا اتحاد تمامی احاد جامعه برای گذر از بحران را لازم دارند.

پزشکیان خود را فردی غیر حزبی و اصولگرای اصلاح طلب و اصلاح طلب اصولگرا معرفی کرد. گفت برنامه ای ندارد و کابینه ای رفاقتی هم در ذهن نمی پروراند. گفتمان سازی های بوجود آمده در فرصت انتخاباتی دور اول و دوم، بی برنامه بودن او را تعبیر به پیاده سازی اصول حکمرانی( تعامل سیاستگذاری دولتی با تامین منافع بخش خصوصی و ایفای حقوق عامه) و بی کابینه بودن او را تعبیر به تشکیل کابینه فراجناحی کرد. دو موضوعی که حتی بستر را برای پیروزی او فراهم نمود و برخلاف رویه های گذشته ، نیازی به ایجاد ترس در طبقه متوسط جامعه برای حاکم شدن جناح راست و منظومه های مطلق گرایانه آن نیز نبود. سوال اینجاست که آیا با نوعی آرزو سروکار داریم یا نوعی انتظار و تکلیف؟

علیرضا بهشتی باور دارد که سیاست‌های نادرست مسئولان، چه در دوره فعلی و چه پیش از آن، باعث دلزدگی مردم از امر سیاست شده است؛ او معتقد است که تقابل مسئولان با مردم به کاهش سرمایه اجتماعی منجر می‌شود و برای جبران آن باید مسئولان مربوطه به‌صراحت در پیشگاه ملت عذرخواهی کنند تا باب گفت‌وگوی ملی باز شود.