ماجرای درجه‌بندی سنی فیلم‌ها برای کودکان، هفته گذشته در تلاطم‌های خبری و تحلیلی‌ای قرار گرفت که شاید اصلی‌ترین موجش، گزاره همسان‌انگاری آن با ترویج اباحه‌گری و قبح‌زدایی و این قبیل واژه‌ها بود. این ایده ظاهرا بر این استدلال استوار است که هر پدیده‌ای، یا برای همه اعضای خانواده اعم از بزرگسال و کودک بهره‌ای مساوی دارد (که نیکو است) و یا اگر ندارد، غیراخلاقی و ناروا است. معیار این افراد در ارزیابی اخلاقی پدیده‌ها، بهره همسان همه بزرگسالان و خردسالان است. نمی‌دانم این افراد در زندگی خود در مواجهه با کودکان‌شان چه سبک و سیاقی پیشه کرده‌اند، اما بعید می‌دانم هر چیزی را جلوی بچه‌ها بگویند یا نمایش دهند یا مطرح کنند.

دهم اردیبهشت‌ماه امسال بود که پس از چند ماه گمانه‌زنی، «دستورالعمل نظام درجه‌بندی سنی فیلم‌های سینمایی» توسط سازمان سینمایی و امور سمعی و بصری ابلاغ شد. این آیین‌نامه در یک مقدمه، ۱۶ ماده و ۹ تبصره تدوین و بر مبنای آن رده‌بندی سنی برای فیلم‌های سینمایی در چهار دسته طبقه‌بندی شد.

معاون نظارت و ارزشیابی سازمان سینمایی از همکاری انجمن علمی روانپزشکان ایران در درجه بندی سنی فیلم ها استقبال کرد.