کافی است نقشه سیراف را در بازه‌های زمانی ۲۰ سال گذشته در «گوگل ارث» جستجو کنیم و با مقایسه سال به سال آن به‌راحتی می‌توان گسترش ساخت و سازها را علیرغم اینکه محوطه‌ها ثبت و عرصه و حریم آن‌ها نیز ابلاغ شده است، مشاهده کرد.ساخت و سازهای صورت گرفته بیشتر از ۶۰ درصد محوطه‌های باستانی سیراف را از بین برده و سیراف، یک فاجعه تمام عیار و نمود بزرگ نابودی یک بندر بزرگ تاریخی پارسی است که به واسطه کاوش‌های بزرگ ایران و انگلیس و باستان‌شناسان ایرانی در دنیا شناخته شده و پتانسیل تبدیل به بزرگترین سایت گردشگری ایران را داراست.با اینکه بارها گفته شده که قرار است زمین معوض به مردم داده شود تا هم مشکل مردم حل شود هم مشکل محوطه‌های تاریخی، اما ارگان‌ها عملا نتوانسته‌اند کاری انجام دهند.معضل بزرگ بندر تاریخی سیراف زمانی حل می‌شود که مسئولان وزارت میراث‌فرهنگی، وزارت نفت و حتی جهاد کشاورزی و منابع‌طبیعی به یک نتیجه مشخص برسند تا مشکل ساخت و ساز بر تپه‌ها و محوطه‌های تاریخی سیراف برای همیشه حل شود. در غیراینصورت نه‌تنها سیراف ثبت جهانی نمی‌شود که با مرگ تدریجی سیراف، بزرگترین سند تاریخی که حاکمیت ایران بر خلیج فارس را نشان می‌دهد را از دست خواهیم داد.

انگار می‌خواهند طاقت «سیراف» را طاق کنند، سال‌ها بی‌توجهی به تاریخی که این شهر کهن در دل خود پنهان کرده از یک سو، از سوی دیگر حریم‌اش را تا مرز شهری می‌شکنند تا کارخانه‌های پتروشیمی فعالیت‌شان چند برابر شود و حالا قصد دارند پروژه‌ی کارخانه بازیافت زباله را در حریم شهر و روی تاریخِ سیراف بنا کنند، شاید اختراع جدید به نتیجه برسد!

نامش موزه است اما باستان‌شناسان و موزه‌داران و تاریخ دانان و فعالان میراث فرهنگی شرم دارند با این نام صدایش کنند، ساله ا است که مسوولان در وصف سیراف و خلیج فارس سخنوری می‌کنند اما پای عمل که در میان باشد موزه یا همان نمایشگاه دائمی آثار سیراف کارنامه سیاه کاری‌شان را برای همیشه در تاریخ ثبت می‌کند.