مطبوعات ایران و رسانه‌های کشور روزهای سختی را پشت سر می‌گذارند؛ از یک‌سو به‌دلیل محدودیت‌ها در تولید محتوا و سانسور و خودسانسوری تحمیلی در طول دهه‌های گذشته با بی‌اعتمادی و ریزش شدید مخاطب مواجه شده‌اند و از سوی دیگر چالش‌های اقتصادی کشور و سوء‌مدیریت‌های نهادهای مسئول آنها را با بحران درآمد از آگهی‌ها گرفته تا تامین کاغذ مواجه کرده است.بهتر است در شرایط کنونی مسئولان و مقامات ارشد کشور به‌خصوص نهادهای فرهنگی به این سؤال بیندیشند که آیا عبور از جنگ اقتصادی کنونی و فشارگسترده تحریم‌ها بدون حضور رسانه‌های قوی رسمی که می‌توانند همبستگی ملی را ایجاد کنند و فضا را برای شکل‌گیری گفت‌وگو در سطوح مختلف مردم با مردم، مردم با حاکمیت و... فراهم کنند امکان خواهد داشت؟