در ايران سابقه استفاده از «اسيد»1؛ به عنوان ابزاري براي ايراد صدمه به جسم اشخاص، به 64 سال پيش باز می‌گردد. پس از اعلام نخستين گزارش از رخداد اسيدپاشي روي يک قاضي دادگستري به وسیله يک متهم جوان در سال 1334ه.ش2، رفته‌رفته اسيد، به عنوان وسيله و سلاحي براي انتقام‌جويي در اختلافات شخصي و خانوادگي، التيام شکست‌هاي عاطفي و عشقي و حتي سرقت و اخاذي مورد توجه بزهکاران بالقوه قرار گرفت.