زمانی که ۱۵ نفر اعضای اولین شورای شهر تهران احساس کردند، نمی‌توانند با این تعداد کم به تمامی مسائل تهران رسیدگی کنند، جلساتی برگزار و عنوان کردند که برای رسیدگی به مسائل به بازوی مشورتی در محلات نیاز دارند، در پی این احساس نیاز و با توجه به اینکه در قانون شورا‌ها نهادی به نام شورای محله در نظر گرفته نشده بود، شورای اول به دنبال انجمن شورایاری محلات رفت، نهادی که در واقع نوعی سمن (NGO) بوده و آن را با نام شورایاری محلات می‌شناسیم، هدف این نهاد کمک به شورای شهر در تصمیم‌گری‌های محلی بوده و نقش مشورتی دارد.