اگر تا چند سال پیش برای قمارکردن باید به قمارخانه‌ها سر می‌زدید و قماربازی فقط مخصوص گروه‌های خاصی از جامعه بود، با فراگیرشدن مسابقات پیامکی و اپلیکیشنی که خیلی‌هایشان ساعات طولانی از برنامه‌های رسانه‌ها را در اشغال خود دارند، بسیاری از مردم وارد حوزه قمار شده و بی‌آنکه خود بدانند روز و شب پای اپلیکیشن و پیامک‌هایی نشسته‌اند که به آن‌ها وعده می‌دهد با ورود به این ساز و کارها و پیش رفتن در ساختارهای طراحی شده، می‌توانند یک شبه ره صد ساله را طی کنند.

تنها تفاوت لاتاری در کشور‌های دیگر و این قمارخانه رسانه ملی در آن است که مؤسسات لاتاری در غرب معمولاً با فروش بلیت‌های یک دلاری به مشتریان، کل مبلغ جمع‌آوری شده را پس از کسر مالیات و چند درصد سود و پورسانت مؤسسات و شاید هم یکی دو درصد برای خیریه‌ها، بقیه مبلغ را به «تنها» برنده لاتاری می‌دهند، اما در این قمارخانه‌ها فقط یک یا چند ۲۰۶ به برنده‌ها می‌دهند و باقی مبلغ که گاهی بالغ بر چند میلیارد می‌شود به جیب اسپانسر برنامه تلویزیونی می‌رود!

وقتی تأکیدات مؤکد مجری برنامه تلویزیونی درباره شخصی بودن دیگر سامانه های پیامکی و تعلق داشتن این سامانه به تیم های فوتبال را به یاد می‌آوریم و کمتر درباره بخش دوم ماجرا می‌شنویم، عجیب نیست که نتیجه بگیریم حقوقمان ندید گرفته شده است.