اینجا شاید صد سال پیش برای برخی آخر دنیا بوده است. کمرکش کوه را می‌پیمودند و ستیغ آفتاب و رگبار باران را به نظاره می‌نشستند جایی که هیولاهای سنگی یکی پس از دیگری همنوا با نسیم و باد به انتظار مسافری گم کرده راه نشسته بودند اما امروز «وردیج» و «واریش» دو روستای زیبای محصور در میان کوه‌ها و باغات با فاصله‌ای کمتر از نیم ساعت از دریاچه «چیتگر» تهران، هم اسیر ساخت و ساز شده‌اند، هم مشهورترین آثارشان یعنی «ارواح سنگی» نیازمند ثبت ملی در فهرست آثار طبیعی است، ارواحی که به دلیل خلل و فرج طبیعی در دل کوه به شکل آدمک‌هایی درآمده‌اند و روستاییان برای آنها داستان‌سرایی می‌کنند.