عربشاهی هم رفت. یکی از آن نسل غول های تاریخ نقاشی و مجسمه‌سازی مدرن ایران. اگر چه مرگ او هم در تمایز با دیگران رقم خورد. او هم در سکوت و نابهنگامی رفت. اما این نوشته فراتر از ماتم یک تن بر عزیزِ ازدست‌رفته است. این نوشته در پی برساختن ایماژی از آینده است. در پسِ این فضای دیستوپیایی، باید سوژگی را تا تکوین نهایی امر نو ادامه داد. از هنر عربشاهی باید نوشت.از راهی که او برای نقاشی و مجسمه‌ سازی گشود باید گفت؛ چشم باید بست بر سرنوشت غم‌بار آثارش و البته برخی بی‌اخلاقی‌ها که در حقش شد و سال ها گوشه‌ نشینش کرد.

در سال‌های اخیر تلاش شده است تا امور مربوط به خلق و نمایش‌ آثار هنری از دوش دولت برداشته و بر شانه نهادهای صنفی حوزه‌های هنری گذاشته شود. این اتفاق در بیش از دو دهه اخیر نتایج قابل‌توجهی داشته و بسیاری از هنرها به ویژه تئاتر، سینما، نقاشی و... تا حدود قابل‌توجهی از سایه دولتی بودن، خارج شده‌اند یا در مسیری قرار گرفته‌اند که می‌توان دورنمایی خصوصی شده برای آنان تصور کرد. در بسیاری از هنرها دولت در خلق و آفرینشگری هنری دخالتی ندارد و صرفا در مرحله نمایش آن حضور نظارتی دارد.