اینکه کودکان کار اکثرا از اتباع بیگانه هستند یا داخلی می باشند. اینکه مهاجر هستند یا ساکن تهرانند. اینکه ...، مهم نیست. مهم این است که چرا عرضه کم رنگ سازی و بی رنگ سازی مشکل را ندارید؟ بشکل زشتی آلوده به شعار درمانی و تکرار صورت مسئله ها شده ایم. اگر این طور قرار است باشد، رانندگان خط سیدخندان- هفت تیر، از توی وزیر جامع تر و بهتر تحلیل می کنند. بارها و بارها از قوه محترم قضائیه ، نهاد ریاست جمهوری ، مجلس شورای اسلامی و سایر بزرگان کشور، درخواست کرده ایم که دست رسانه ها را اندکی بیشتر باز گذاشته و قدری حمایت کنند تا به مدیران اجرایی بفهمانیم قیمه با قاف است یا غین. آن موقع ملاحظه خواهید کرد که چطور برای تامین منافع ملی مجبور می شوند شبانه روز زحمت بکشند و تلاش کنند.

همین چند سال پیش بود که احد و صمد، دو کودک زباله گرد زنده زنده در یکی از گاراژ‌های تفکیک زباله در تهران آتش گرفتند و سوختند و تمام شدند. همان موقع خیلی‌ها دردشان آمد، خیلی‌ها سروصدا کردند، اما همه اش سروصدا بود. هیچ اتفاق روشنی برای بچه‌های شبیه به احد و صمد نیفتاد و این قصه‌ی تلخ تکرار می‌شود، هر روز، هر شب، هر روز و شب. چند روز پیش ۱۲ ژوئن و روز جهانی مبارزه با کار کودک بود. روزی که بهانه‌ای شد تا دوباره نگاه کنیم به کودکان کار که با قد و قواره‌ی کوچکشان به دنبال خوشبختی می‌گردند؛ میان پاکت‌های فال، میان ماشین‌های پشت چراغ قرمز چهارراه‌ها یا در سطل‌های زباله!