از جمله سوالات بنیادینی که مردم در شرایط حاضر می‌پرسند این است که تا چه اندازه اتوپیایی که پس از انقلاب سال ۵۷ برای ایرانیان ترسیم شده بود، تحقق پیدا کرده است؟ با گذشت بیش از ۴۴ سال از عمر انقلاب آیا وعده‌هایی، چون حاکمیت قانون، تحقق اراده مردم، مردمسالاری، توسعه و... محقق شده اند؟ از دوران انقلاب و جنگ در دهه ۵۰ و ۶۰ خورشیدی گرفته تا برهه تحریم‌ها و کمبود‌ها و محرومیت‌های دهه‌های بعد، ایرانیان به امید تحقق دورنمایی بودند که در بحبوحه انقلاب برایشان ساخته شده بود. مردمی که دوم خرداد ۷۶ را رقم زدند، انتخابات ۹۲، ۹۶ و... را با مشارکت‌های بالا شکل دادند و در انتظار تحقق وعده‌ها نشستند و .... سه برخورد کاملا مشخص می‌توان با این نوع پرسشگری نمود. اول واپس زنی و انکار و زدن برجسب انحراف. دوم پیگیری اسیب شناسانه و بیان واقعیات و کناره گیری از توجیه گری و آماده سازی و اقدام برای اصلاح در گام دوم انقلاب. سوم، گفتن عبارت کلیشه‌ای به من چه و سیاست پدر مادر ندارد و کناره گیری از رسالت انسانی، شرعی، سیاسی خود. شما کدام راه را انتخاب می‌کنید و با کدام راهکار‌ها زاویه گرفته و می‌جنگید؟

علی لاریجانی که 12 سال بر صندلی ریاست مجلس تکیه زده بود از شرکت در انتخابات مجلس انصراف داد. اگرچه شرکت نکردن او در انتخابات دوره یازدهم مجلس از چند ماه قبل در فضای سیاسی کشور مطرح شده بود، اما آنچه مورد توجه بیشتر قرار گرفت تاثیر کناره‌گیری لاریجانی بر فضای سیاسی کشور و جریان اصولگراست. هرچند برخی از چهره‌های اصولگرا معتقدند کناره‌گیری لاریجانی تاثیری بر این جریان ندارد و او سال‌هاست راه خود را از اصولگرایان جدا کرده، برخی دیگر تاکید دارند او یک عنصر موثر در این جریان بوده گرچه با تندروهای این جریان زاویه داشته است.

بیژن عبدالکریمی، استاد دانشگاه، گفت:مردم از تقابل نوگرایان و سنت‌گرایان دائماً در حال ضرر و زیان‌اند.جامعه ما مثل ماشینی است که با دو موتور در دو جهت حرکت می‌کند و مهم‌ترین مصیبت‌ این است که سرمایه اجتماعی به سمت صفر هدایت می‌شود.از سویی قدرت سیاسی با نوعی خردمندی و پختگی، باید شرایطِ یک وحدت ملی را فراهم کندو این در حالیست که کوتوله‌های سیاسی آبروی نظام را می‌برند. امروز هر کسی که دغدغه وطن دارد دغدغه نظام هم دارد و برعکس