در فلسفه دین معاصر عمدتاً شرّ را برهانی علیه خداباوری، به ویژه خداباوری ادیان ابراهیمی دانسته‌اند. کمااینکه، اگر خداوند عالم مطلق، خیرخواه مطلق و قادر مطلق است، منطقاً نبایستی شرّی در جهان وجود داشته باشد.

خدایی که ملکیان، طلب و دعا نزد او را بی‌اثر می‌داند، بیشتر با نفی واقعیت وحی است یا خدایی که سمیع و بصیر است و ربوبیت دارد و در جهان نقش ایفا می‌کند؟می‌توان عارف بود اما به خدای تجربه وحدت یا وحدت وجودی آنسان که نزد بسیاری عرفا مطرح است باور نداشت و در عوض به خدای شخص‌وار ایمان ورزید.