قیمت‌ها چنان با نادانی و بشکل دومینو وار بالا رفت که انسان را به تعجب وا می‌دارد. تعجب از اینکه، وقتی مشکلاتی از جنس مشکل حاضر، ده‌ها راه حل آزمون پس داده برای رفع دارد، چرا به حماقت‌ها تن در می‌دهیم و بشکلی هیجانی و بشدت پرپیامد با مسائل برخورد می کنیم؟ چرا لشکری از حمایت های نابجا راه می اندازیم و مثلا قصد توجیه گری داریم؟ چرا نمی خواهیم بپذیریم که نرخ تورم در نزد مردم به واسطه قیمت تخم مرغ و قوت روزانه محاسبه می شود نه عدد و رقم ادعا شده توسط فلان وزیر و وکیل . . عقلمان به جایی قد نمی‌دهد، مگر کمک از توزیع احتمالی برنولی و احتمال نفوذ در سیستم سیاسی و مدیریتی کشور! قضاوت نمی کنیم ، اما حق داریم بپرسیم که چه کسانی مسبب حضور افرادی همانند ساداتی نژاد، فاطمی امین و عبدالملکی در سیستم کلان مدیریتی کشور بودند؟ هیچ قضاوتی نداریم، اما هوشیاری نهاد‌های امنیتی را تقاضا داریم. روی پیشانی هیچ یک از ما نمی‌نویسند منافق نفوذی یا نادان جاه طلب.

با شکایت ترکمنستان در قرارداد صادرات گاز، دیوان داوری بین المللی، ایران را به پرداخت ۲ میلیارد دلار بدهی و خسارت محکوم کرد. زنگنه تا الان با کرسنت، استات اویل، توتال، حذف کارت سوخت، پرداخت خسارت به ترکیه و حالا ترکمنستان، میلیارد‌ها دلار به بیت‌المال خسارت زده است! واقعا با چه مدیری طرف هستیم، گروهبان زنگنه یا ژنرال زنگنه!

همان طور که تشویق و ستایش افراد باید به شکلی اصولی و هوشمندانه صورت پذیرد، توبیخ و انتقاد از کارکنان نیز از اصول و چارچوب‌های خاصی پیروی می‌کند که اگر به درستی پیاده شوند، به پیروزی‌ها و موفقیت‌های حتمی منتهی خواهند شد.