یک پژوهشگر و استاد دانشگاه گفت: نسبت معلم به دانش‌آموز ۱۱ برابر مصوب است و این نشان می‌دهد هر جا بودجه کم آمده تراکم کلاس‌های درس بالا رفته است.

چند سالی است که شهریه‌‌ی مدارس بسیاری از خانواده‌ها را تحت فشار قراد داده. مدارس دولتی به دلیل نداشتن بودجه‌ی کافی، شهریه را در قالب کمک به مدرسه از والدین دانش آموزان دریافت می‌کنند. موضوع شهریه‌ی مدارس حالا دیگر به یک امر عادی تبدیل شده و به نظر می‌رسد، کم کم اصل سی‌ام قانون اساسی از یاد رفته و جنگ بین مدارس و آموزش و پرورش تنها گریبان والدین دانش‌آموزان را گرفته است.

نظام آموزش و پرورش طوری طراحی شده است که به دستۀ کوچکی از علایق و توانایی‌ها بها بدهد: مهارت در ریاضی و علوم، انجام کوهی از تکالیف و رقابت بر سر بالاترین نمره‌ها. اما این چیزها برای خیلی از دانش‌آموزان خواستنی نیست. در واقع، اگر دانش‌آموزی بخواهد آشپز، جواهرساز یا تعمیرکاری حرفه‌ای بشود، مدرسه نه‌تنها چیزی به او نمی‌آموزد، که مانع راه موفقیت او هم می‌شود. پس تصمیم درست چیست؟ یک نظام آموزشی متفاوت؟ یا اصلاً رها کردن مدرسه؟