ماجرا از جایی شروع می‌شود که دولت بودجه لازم تریبون اصلی و رسانه فراگیر جمهوری اسلامی ایران را اختصاص نمی‌دهد. صداوسیما مضطرانه و از روی اجبار به سمت پخش آگهی‌های بازرگانی می‌رود. حامیان‌مالی یا همان اسپانسرها هم از راه می‌رسند و همه برای معرفی کالاها و خدمات‌شان جعبه جادو را افقِ پیشرفت در رسیدن به اهداف شخصی‌شان قلمداد می‌کنند.