در سال ۱۹۷۹ یعنی زمانی که دولت چین تصمیم به اصلاحات اقتصاد گرفت، نزدیک به یک میلیارد نفر جمعیت این کشور در فقر شدید زندگی می‌کردند. به یک روایت، درآمد سرانه مردم (در سال ۱۹۷۸) در حدود ۱۸۴ دلار بود. یعنی رقمی معادل یک سوم درآمد سرانه کشورهای فقیر آفریقایی۱. این وضعیت پیامد نظام بی‌انعطاف و ناکارآمد برنامه‌ریزی متمرکز (گرته‌برداری شده از شوروی دوران استالین) بود.

مایکل آسلین، استاد دانشگاه استنفورد در مجله فارن پالیسی از آغاز شمارش معکوس بمب ساعتی در اقتصاد چین خبر داد. او در این یادداشت می‌نویسد: رشد اقتصادی چین پایین‌ترین نرخ خود را در طول سه دهه گذشته تجربه می‌کند. بدتر از آن گزارش اخیری است که درخصوص کل بدهی‌های چین منتشرشده که بالای ۳۰۰ درصد از تولید ناخالص داخلی این کشور است. همزمان ساختار صادرات چین به آمریکا از هم فروپاشیده است. کمپانی‌های بزرگ مانند گوگل و دل نیز تولیدات خود را در چین کاهش داده‌اند.