برای بسیاری از مردم، انتصابات افراد امنیتی ، نظامی و محفلی در پست های ارشد اجرایی(مقامات)، تبدیل به حساسیت و افزایش نارضایتی شده است. تجربه بالغ بر چهل سال کشور نشان داده است که غالب افراد آورده شده از این سه حوزه( نظامی، امنیتی، محفلی و سیاسی)، توان مدیریت موثر در حوزه های اجرایی را نداشته و فاقد کارامدی لازم هستند. در واقع ، بنظر می رسد که کشور به جایی رسیده است که باید آماده برای پوست اندازی سیاسی-مدیریتی گردد. توانمندی واقعی افراد، سطح صلاحیت آنها ، میزان انرژی و انگیزه برای کار، میزان تعهد حرفه ای، سطح وفاداری به منافع ملی و حاکمیتی و شاخص های از این وزن، باید مبنای انتخاب مدیران و مقامات باشد. بررسی را از وزیر ارتباطات دولت سیزدهم شروع می کنیم. عیسی زارع پور، قبل از انتخاب بعنوان وزیر، چه رزومه ای داشته است.آیا پیشرفت او ،تابع مسیر ارتقائی وابسته به شایستگی ها بوده یا پیشرفت ارتباط محور، دنباله گیری شده است؟

قصه پر غصه شهرداری ها به ویژه در امر منابع انسانی باعث شده تا امروز، آنچه که از شهرداری ها باقی مانده، انبساط نیرویی و ازدحام شاغین در آن باشد. دغدغه تامین حقوق و مزایای شاغلین در شهرداری ها باعث گردیده تا این دغدغه به اولویت درجه یک شهرداران بدل شود به نحوی که سایر پروژه های و اوایت های شهرداری را نیز معطوف به خود نماید.