حسین انتظامی در یادداشتی بیان داشته است که کاش قانون انتخابات اصلاح شود و نامزدی نمایندگی مجلس ‌و ریاست جمهوری عمدتا از طریق احزاب باشد و منفردین نتوانند خیلی وارد رقابت شوند. انتخابات پرشورتر و معنادارتر می‌شود. برنامه‌ها رأی می‌آورد، نه وعده‌ و پول‌پاشی. دیوار حاشا بلند نیست و حزب نمی‌تواند عملکرد گذشته خود را منکر شود. زد و بندهای داخل مجلس هم به حداقل می‌رسد چون انضباط حزبی بر فراکسیون‌ها حاکم است.رنکینگ احزاب به‌سهولت انجام می‌گیرد.بازی تحزب، قواعد خودش را دارد و نمی‌شود با مدل شطرنج برره انجام بگیرد.یک فعال سیاسی در نظام حزبی نمی‌تواند همزمان در دو جا پخت و پز کند چون پروژکتورها روشن است!در نظام حزبی، یک نماینده مجلس اساسا نمی‌تواند با وزیرِ در آستانه‌ی استیضاح معامله کند و به‌زعم خود برای جاپانگذاری، سکه و اسکناس دلار و چند سهمیه هیات مدیره‌ شرکت‌های تحت امر وزیر را بگیرد.

تحليل وضعيت حزبي موجود نشانه‌هايي از تغيير ماهيت نظام حزبي ايران، از نظام، در واقع، «دوحزبي» به «نظام حزب مسلط» دارد. به نظر مي‌رسد با حاشيه‌نشيني تدريجي جريان اصلاح‌طلبي، اكنون فقط جريان اصولگرايي با حضور در سه قوه و ساير عرصه‌هاي قدرت، به وضوح بر راي‌دهندگان، ساير احزاب سياسي، تشكيل دولت و برنامه سياست عمومي تسلط دارد و نقش حزب مسلط را ايفا مي‌كند. حزب مسلط (در اينجا، جريان اصولگرايي) در اكوسيستم سياسي وجود دارد كه اجازه رقابت انتخاباتي را مي‌دهد اما از آن، حزب مسلط در چرخه‌هاي متعدد انتخاباتي پيروز بيرون مي‌آيد و با ايجاد رابطه نزديك با قوه مجريه به «حزب قدرت» تبديل مي‌شود. نظام حزبي ايران به نظام تك‌حزبي مبدل نمي‌شود، زيرا ميان نظام تك‌حزبي و نظام حزب مسلط تفاوت وجود دارد. تفاوت نظام تك‌حزبي با نظام حزب مسلط در اين است كه در نظام تك‌حزبي، احزاب ديگر ممنوع هستند، اما در نظام‌هاي حزب مسلط، احزاب سياسي ديگر تحمل مي‌شوند و بدون مانع قانوني آشكار عمل مي‌كنند، اما شانس واقعي براي پيروزي ندارند.

دبیرکل حزب نواندیشان ایران معتقد است که نظام حزبی مفاید و مضراتی دارد؛ حزب در واقع رابط میان حاکمیت و مردم است که هم می‌تواند نیازهای مردم را واقعی و هم حقوق آنها را پیگیری کند اما آفاتی هم دارد که یکی از آنها انحصار قدرت در گروه‌های خاص است.