شنیده می شود که در طرح جدید مقابله با بی حجابی، یکی از راهکارهای مدنظر ارجاع بی حجاب به روانشناس است. اولا باید پرسید کدام روانشناس و به چه تعداد؟ ثانیا بر اساس کدام پروتکل قرار است که به فرد بی حجاب کمک شود و ارشادات منجر به تغییر رفتاری در وی دنباله گیری شود؟ ثانیا تضمین اثرگذاری ها چیست؟ آیا بهتر نیست، قبل از شروع برخی کارها، اندکی بیشتر اندیشیده شود؟ اگر مقصود ورود به بازی تائید سلامت روانی و تشدید مجازات است، توصیه می کنیم که به هیچ وجه وارد نشوید، این بازی بشدت پر پیامد و خطرناک است. توئیت علی اشرف فتحی در این خصوص قابل تامل می باشد.

دکتر داود فیرحی درباره انتشار جلد دوم کتاب «فقه و سیاست در ایران معاصر» امیدوار بود با استقبال خوبی که از انتشار اثر جدیدش از همان روز‌های نخست شده، بتواند برای یکی از مهم‌ترین پرسش‌ها و چالش‌های فراروی اندیشه دینی در ایران معاصر، صورت مسأله مناسبی ارائه داده و راهگشا و ابهام‌زدا باشد.

عای جوشن کبیر در یکی از غزوات صدر اسلام توسط جبرئیل برای پیامبر آورده شده و همچنین در این گزارش برای هریک از فرازهای این دعا تاثیراتی چون درمان دردهای جسمی از جمله دندان درد و کمر درد و کارهایی مثل خرید خانه و رفع مشکلات در ادارات و… برشمرده است.

یکی از مباحثی که همواره میان شیعه و سنی در ایران مساله‌ساز بوده موضوع مساجد هستند. در صدر اسلام مساجد محلی برای گفت‌وگو و معاشرت میان مسلمان‌ها بوده و کارکرد آن با شکلی که امروز مساجد به خود گرفتند متفاوت بوده است و این تفاوت تا آنجا پیش رفته که امروزه مساجد به علتی برای اختلاف میان شیعه و سنی تبدیل شده است. در این میان بعضی‌ معتقدند که «مسجد که شیعه و سنی ندارد، می‎توانند در کنار یکدیگر نماز بخوانند و در عین حال هویت مستقل خود را حفظ کنند» و بعضی نیز نظری مخالف این امر دارند. در میان مراجع شیعه هم به طور کلی استفاده‌ی مشترک از مسجد برای شیعه و سنی با شروطی جایز است.