متاسفانه طی سال‌های اخیر به اسم کاهش هزینه‌های دولت و بخش عمومی، آموزش و پرورش رایگان را که یک تعهد مندرج در قانون اساسی است از بخش قابل توجهی از جمعیت کشور دریغ شد و همین امر هم سبب شد، جمعیت بزرگی، دیگر قادر به دسترسی به حداقل‌های رشد نباشند و فقر آموزشی از اصلی‌ترین مشکلات جمعیت شده است. همچنین فقر در دسترسی به خدمات سلامت و فقر معیشتی را نیز داریم. برخی جوانان کشور قربانی فقر فرهنگی و معیشتی شده‌اند. این‌ها عواملی هستند که عمدتا ریشه‌های اصلی عقب‌ماندگی جامعه را تشکیل می‌دهند و طبقه‌ای که با این وضعیت شکل گرفته، اتفاقا اصلی‌ترین طبقه بی‌ثبات‌ساز جامعه، چه به لحاظ بی‌ثباتی‌های اقتصادی و چه به لحاظ بی‌ثباتی‌های اجتماعی‌ست و دقیقا حاکمیت باید این وضعیت را به عنوان یک تهدید برای شرایط کشور تلقی کند و به فکر راهی برای حل این نوع مشکلات جامعه باشد. اگر قصد داریم کشور و اقتصادمان را از بیماری نجات دهیم، باید هر چه زودتر در جهت رفع انواع نابرابری‌های آموزشی، جنسیتی و اقتصادی گام برداریم.

یکی از معضلات جامعه ایران، نرخ بالای بیکاری و عدم توانایی دولت برای فراهم کردن زمینه اشتغالزایی است. به همین دلیل است که در مقاطع مختلف علی الخصوص زمان انتخابات یکی از وعده های سیاستمداران، ایجاد شغل است اما بعضاً مشاهده می شود بعد از مدتی مقامات و مسئولان برخلاف وعده های خود سخنان جدیدی را بیان می کنند.

نمی‌گوییم که آمار گرفته‌ایم ولی در خانواده‌ها، رفت و آمدها و مردم می‌بینیم که واقعا مهمترین گرفتاری جامعه امروزی، جوان‌های تحصیل‌کرده بیکار است.جوانی که فوق‌لیسانس و دکترا گرفته به راحتی تن به کارهای سخت و شاید سطح پایین نمی‌دهد و از جهت دیگر کاری که برای آن تحصیل کرده و مدرک گرفته‌، موجود نیست و تمهیدی هم برای آن در نظر گرفته نشده است.