در ایران قدیم امر آموزش در حاشیۀ زندگی اما در خدمت آن بود؛ ولی در ایران امروز آموزش در کانون فعالیت‌های انسان اما در مقابل زندگی اوست. این را چاره باید کرد. انسان سنتی ایرانی در متن زندگی و در نهاد فرعی مکتب‌خانه که در خدمت آن بود انسان ساخته می‌شد؛ این است که به خرد اجتماعی‌ای مجهز می‌گشت که حداقل مصلحت-اندیشانه به ادب و اخلاق پای در بند داشت و این پای‌بندی حداکثر نداشت و همواره می‌شد آن را ارتقا داد و انسان سنتی از گهواره تا گور در تلاش برای کمال خود بود.