جریان اصلاح‌طلبی تا زمانی که بیرون قدرت است، زیبا و فریبا است. یک گفتمان است. یک نظام اندیشگی است. یک نظام متفاوت فکری ارائه می‌کند. اما همین نظام فکری زیبا [وقتی]وارد عرصه قدرت می‌شود، آیا می‌تواند و از چنین توان و استعدادی برخوردار است که عرصه عمل را به رنگ خودش دربیاورد؟

اصلاح‌طلبی نوعی خاص از سیاست‌ورزی تغییرخواهانه است و در کنار آن انواع و شقوقی دیگر از تغییرخواهی مفروض است. به نحوی که جملگی فعالان سیاسی اعم از اصول‌گرا، ملی‌گرا، اسلام‌گرا، جمهوری‌خواه‌، سلطنت‌طلب و… هر یک با رهیافت‌ خاص خود به‌دنبال ایجاد تغییرات جزئی یا کلی‌ هستند و در یک کلام، سیاست‌ورز تغییرخواه محسوب می‌شوند. این رویه اما امروز به‌نظر با چرخشی بنیادین مواجه شده‌ است؛ تا دیروز بحث غالب بر سر امکان و امتناع ایجاد تغییر، و شیوه آن بود اما امروز، سیاست ‌ورزیدن در معرض پرسش جدی قرار گرفته است تا جایی که باید از نیروهای سیاسی خواست تا مقدمتاً بگویند، براساس کدام دلایل سیاست‌ورزی را در ایران ممکن می‌دانند.