این مقاله شامل ملاحظاتی انتقادی در مورد دیدگاه رایجی است که مدعی است، از طریق در نظر گرفتن شکافی عمیق بین علم سنتی و نوین می تواند تبیینی از توسعه نیافتگی ارایه دهد. این ملاحظات انتقادی شامل روان شناسی گرایی، معضلات تاریخ نگاری، تلقی پوزیتیویستی از علم و التزام آن به نوعی تکنوکراسی است. در این مقاله به بررسی این مساله که چگونه ترکیبی از این معضلات موجب ارایه یک تبیین نامناسب و ناموجه از رابطه علم، سنت و توسعه می شود، پرداخته می شود.

رییس دانشگاه مذاهب اسلامی گفت: ایران و جهان عرب هر دو اجزاء امت اسلامی هستند، ارتباط این دو با هم ضروری است و به هر قیمتی باید حفظ شود. چرا که گذشته و میراث آن با هم تنیده شده است و قطع رابطه طرفین به همیشگی‌شدن اختلافات می‌‌انجامد.