چطور است که شواهد و مشاهدات فعالان گردشگری در این سال‌ها، با آمار‌های رسمی وزارت میراث فرهنگی و گردشگری کشور و حتی آمار‌های بین‌المللی از ایران مغایرت دارد؟ سوال دقیق‌تر اینکه آیا آمار‌هایی که اعلام می‌شود، معتبر و قابل استناد است یا صرفا ابزاری برای تبلیغات کشوری است که چالش‌های آن در سیاست خارجی و روابط با دیگر کشورها، تورم و مشکلات متعدد اقتصادی، تیشه به ریشه گردشگری آن زده؟ گردشگری ایران مانند پیکر زخم‌خورده‌ای در میان یک جنگ خونین است. روی هر زخم را که بپوشانی، خون از زخم دیگری بیرون می‌زند. اما اگر قرار باشد شاهرگ را پیدا کنیم و جلوی مرگ این صنعت را در ایران بگیریم، استخراج آمار معتبر همان شاهرگ است که می‌تواند چشم‌اندازی واقع‌گرایانه و به دور از تبلیغات دولتی به فعالان و کارشناسان این حوزه ارائه کند. اما تا آن زمان، درک این معادله، خیلی ساده است؛ آمار معتبر نداریم، پس چطور می‌توانیم برای توسعه گردشگری برنامه‌ریزی کنیم؟! این یک سوال جدی از مسئولان گردشگری ایران است که صمیمانه منتظر شنیدن پاسخ آن هستیم.

صنعت گردشگری هنوز بحران کرونا را پشت سر نگذاشته بود که اتفاقات اجتماعی ایران آن را با چالشی جدید مواجه کرد.با شروع ناآرامی‌ها، دولت‌های اروپایی به اتباع خود توصیه کردند از سفر کردن به ایران پرهیز کنند. تور‌های ورودی لغو شد، اما تور‌های خروجی را افزایش قیمت دلار بود که لغو کرد. بعد از پاندمی کرونا، تمام امید‌های فعالان گردشگری به یاس تبدیل شد و ضرر‌ها به ورشکستگی تبدیل شد. البته هستند افرادی که همچنان در این صنعت فعالیت می‌کنند، اما فعالانی که سال‌ها در گردشگری فعالیت کردند حتی حاضر به مصاحبه نیز نیستند چراکه از فعال شدن مجدد این صنعت ناامید شده اند. رفیعی شاد در این باره می‌گوید: بخشی از بحران گردشگری به دلیل رویکرد حاکمیت به این صنعت است. همواره گفته‌ایم از متولیان و مسئولان دولتی انتظار کمکی نداریم. در واقع از آن‌ها نمی‌خواهیم دست ما را بگیرند، توقع داریم پایمان را رها کنند.او افزود: دولت و حاکمیت باید به صنعت گردشگری به عنوان نخستین صنعت درآمدزای دنیا بها بدهند. اما فقط به شعار‌های تبلیغاتی در دوران انتخابات بسنده می‌کنند و در عمل هیچ حمایتی از این صنعت صورت نمی‌گیرد.

یکی از انتقادات نمایندگان مجلس هنگام بررسی رای اعتماد به اولین وزیر میراث فرهنگی ارائه آمار گردشگری غیر واقعی بود.