از زمان شروع کرونا در ایران ،مکرراً گزارش‌هایی در شبکه‌های مختلف تلویزیون جمهوری اسلامی پخش می‌شود که در آنها نشان می‌دهد که چند جوان مومن یا چند خانم خانه‌دار، بسته‌هایی حاوی اندکی خوراک و ماسک و دستکش درست می‌کنند و بعد آن‌ها را می‌برند دَم در منازل محله‌های فقیرنشین است و توزیع می‌کنند. دریافت‌کنندگان این خدمات نیز پیاپی تشکر می‌کنند.سوال اینجاست که چرا دولت و حکومت ما به جای ارائه‌ی نظامدار این گونه خدمات که در کلی‌ترین عنوان، «نظام رفاه اجتماعی» خوانده می‌شود این همه بر این روش «هیئتی» اصرار دارند؟

اگر به کمک‌کننده‌ها آموزشی درست در راستای انجام مسئولیت‌های اجتماعی داده شود که حفظ سلامت روان افراد و تکریم جایگاه انسانی افراد مستمند در آن لحاظ شده باشد؛ می‌توانند هم از نظر معنوی با حضور در کنار افراد تحت پوشش خیریه‌ها یاری دهنده باشند هم از نظر مالی سبب اعتماد عمومی جهت اهدای کمک‌های مردمی به خیریه‌ها شوند.