«شهاب هستم، اهل تهران، 31 ساله، دوست دارم کار کنم اما تا حالا کاری به من اعلام نشده، اگر کاری به من اعلام شود، خیلی دوست دارم کار کنم.» این‌ها حرف‌های یکی از بچه‌های سندروم داون است که در مؤسسه «نور آسمانی» می‌بینم. مثل خیلی دیگر از دوستانش دوست دارد شغل و حرفه‌ای داشته باشد اما به قول او کم‌تر کسی به آنها شغلی پیشنهاد می‌دهد. با لحنی جذاب و دوست داشتنی از آرزوهایش می‌گوید، آرزوهایی کوچک که برای این بچه‌ها تقریباً محال به نظر می‌رسد.