اگر روزگاری مینیمالیسم به آزمون و خطا‌های چند هنرمند محدود می‌شد، حالا صحبت از چیدمان خانۀ مینیمالیستی، آرایش صورت مینیمالیستی، رژیم غذایی مینیمالیستی، مدیریت مینیمالیستی، دوست‌یابی مینیمالیستی، سفر مینیمالیستی و هزاران چیز دیگر هم به میان آمده است. چرا مینیمالیسم، این جنبشِ حاشیه‌ای و رادیکال، امروز این‌چنین ما را محاصره کرده؟ چه شده که ذائقۀ ما امروز طراحی‌های مینیمال و سبک‌زندگی‌های مینیمال را می‌پسندد؟ چرا زیبایی را در سادگی می‌بینیم و به چه خاطر فکر می‌کنیم در زندگی‌مان خیلی چیز‌ها هست که بهتر است دیگر نباشند؟ مینیمالیسم چیست؟ و رشد آن به چه معناست؟

همۀ ما زن ایدئال را می‌شناسیم، صدها نسخه از آن را در اینستاگرام دیده‌ایم: زیبا، باریک، درخشان و در حال لذت‌بردن از تعطیلاتی ابدی. او نه مثل ما روزی ۱۲ ساعت کار می‌کند، نه نگران چاقی و چروک‌های دور چشمش است. انگار زمان برای او متوقف شده است، نه پیر می‌شود، نه فقیر و فرسوده و خسته. او مثل ما نیست و ما این را خوب می‌دانیم، اما سوال این است که چرا هنوز تحسینش می‌کنیم؟ چرا نمی‌توانیم فراموشش کنیم؟

همۀ ما زن ایدئال را می‌شناسیم، صدها نسخه از آن را در اینستاگرام دیده‌ایم: زیبا، باریک، درخشان و در حال لذت‌بردن از تعطیلاتی ابدی. او نه مثل ما روزی ۱۲ ساعت کار می‌کند، نه نگران چاقی و چروک‌های دور چشمش است. انگار زمان برای او متوقف شده است، نه پیر می‌شود، نه فقیر و فرسوده و خسته. او مثل ما نیست و ما این را خوب می‌دانیم، اما سوال این است که چرا هنوز تحسینش می‌کنیم؟ چرا نمی‌توانیم فراموشش کنیم؟

همۀ ما زن ایدئال را می‌شناسیم، صدها نسخه از آن را در اینستاگرام دیده‌ایم: زیبا، باریک، درخشان و در حال لذت‌بردن از تعطیلاتی ابدی. او نه مثل ما روزی ۱۲ ساعت کار می‌کند، نه نگران چاقی و چروک‌های دور چشمش است. انگار زمان برای او متوقف شده است، نه پیر می‌شود، نه فقیر و فرسوده و خسته. او مثل ما نیست و ما این را خوب می‌دانیم، اما سوال این است که چرا هنوز تحسینش می‌کنیم؟ چرا نمی‌توانیم فراموشش کنیم؟