هیچ فرد با غیرتی در کشور پیدا نمی‌شود که ممنون دار زحمات دفاع کنندگان از کشورش نباشد. هیچ کسی با دادن امتیازات خاص به این گروه و خانواده هایشان برای جبران بخشی از زحمات آنان مخالف نیست. اما اعتراضات زمانی شروع می‌شود که حد ارایه سهمیه‌ها باعث ایجاد ناترازی، عدم توازن، بی عدالتی و اثرگذاری معنی دار روی سرنوشت دیگران می‌شود. قرار نیست که سهمیه و قبولی دانشگاه را در حلق کسی فرو کنیم با این برداشت که قانون است و ما باید جبران کننده زحمات باشیم. می‌شود در سایر حوزه‌ها و بدون اینکه باعث ایجاد عدم توازن خاصی شویم، امتیازاتی را ارایه کنیم. وقتی مصطفی معین وزیر سابق وزارت عتف از سهمیه ۷۵ درصد قبول شدگان پزشکی دانشگاه تهران می‌گوید، آه از نهاد هر انسان شرافتمند و دلسوز این آب و خاک و متعهد به این نظام بلند می‌شود. چرا باید این گونه باشد؟ آیا زمان بازنگری در وضعیت سهمیه‌ها فرا نرسیده است؟ بحرانی که در فردا تبدیل به بی عدالتی در اشتغال دولتی و سپس بی عدالتی در انتصابات مدیریتی می‌شود.

روزهای اول مهر اگر گذرتان به خیابان انقلاب بیفتد، دانشجویان جدیدالورودی را می‌بینید که با پدر و مادر خود برای ثبت‌نام آمده‌اند و جلوی سَردر معروف دانشگاه تهران عکس می‌گیرند. چهره‌هایی که سرشار از امید و آرزو هستند و دانشگاه را آرمانشهری برای تحقق این آرزوها می‌دانند، اما پای صحبت دانشجویان سال بالایی که بنشینید از حرف‌هایشان اینطور برآورد می‌شود که دانشگاه آن چیزی نبود که تصور می‌کردند!