بهمن عبداللهی رئیس اتاق تعاون ایران چنان با آب و تاب درباره توانمندی ها، عملکرد و قابلیت‌های بخش تعاون صحبت می‌کند که اگر بخش را نشناسید، تصور رسیدن به بهشت و مدینه فاضله به انسان دست می‌دهد. هرچند فرمایشات ایشان برای رسیدن به شرایط ایده ال باید اجرا شود، اما واقعیت اجرایی کشور به گونه‌ای دیگر است. ایشان از توانمندی‌های تعاونی‌های مرزنشینان گفته اند، ما ایشان را دعوت به بررسی شیوه جمع آوری سهمیه‌ها و انتقال به کارتل‌ها می‌کنیم. ایشان از قابلیت‌های بخش تعاون گفتند، ما ایشان را به بررسی عملکرد آقای مهدی مسکنی و محمد کبیری دعوت می‌کنیم. چندبار باید تذکر می‌دادیم تا بشنوید این دو بزرگوار با بخش تعاون چه کردند و چه چیز‌هایی را که باید انجام می‌دانند، ندادند. هنوز طعم بد نمایشگاه کاغذی توانمندی‌های تعاون در برج میلاد زیر زبان مان است (راستی بروید بپرسید که هزینه همان نمایشگاه کاغذی چقدر شده). جناب بهمن عبداللهی خوب می‌دانند که با حلوا حلوا کردن دهان شیرین نمی‌شود. نظر این بزرگوار در خصوص تعاونی‌های سهام عدالت چیست؟ اگر نیاز است، باز هم کد راست آزمایی بدهیم که با تداوم وضعیت مدیریتی موجود، بخش تعاون به قهقهرا خواهد رفت. نه بزرگ به انتصابات سیاسی و رفاقتی در مدیریت بخش تعاون مورد نیاز است.

اینکه در لفظ از اعداد و ارقام حمایتی برای استارت آپ‌ها صحبت کنیم و آن را به بخش تعاون کشور مرتبط بدانیم و بخشی که بنوعی در خودش درمانده شده است، جای، اما و اگر فراوان دارد. درک کلیت سیستم تعاون توسط مدیرانی که تازه وارد بخش شده اند، حداقل یک سال زمان می‌برد. درک زیر سیستم‌ها و مداخله گری فعال در آن و ارتقا روند توسعه و سامان دهی هم حدود یک سالی وقت می‌برد. نظریه پردازی توسعه‌ای و تقسیم کار فرابخشی، پیشکش. وقتی دولت‌ها این اصل ساده را نمی‌فهمند و انتثصابات با رنگ و بوی سیاسی دنباله گیری می‌شود، وضعیت می‌شود همین باتلاق احمقانه‌ای که خودمان در حال تشدید آن هستیم. برای کارگروه خاص انتصابات فرابخشی باید روضه تاسف خورد. البته که این درد، تنها درد بخش تعاون نبوده و بخش زیادی از انتصابات کشور را در بر می‌گیرد.

۱۰۰ هزار تعاونی در ایران فعالیت دارند و ۵۰ میلیون ایرانی عضو تعاونی‌ها هستند، اما سهم این بخش در تولید ناخالص داخلی چیزی حدود پنج درصد است.