نامزد حزب دموکرات در رقابت های انتخابات ریاست جمهوری ۲۰۲۰ آمریکا بارها بر بازگشت به برجام تاکید کرده است، اما آیا رویکرد وی به ایران با خصومت ۴۰ ساله واشنگتن علیه تهران متفاوت خواهد بود؟

«نامزد انتخابات مجلس نیست» این روزها تیتر انتخاباتی بسیاری از رسانه‌هاست و هرچند تا سه ماه آینده اتفاقات انتخاباتی غیرقابل پیش بینی، بسیار خواهد بود اما این اعلام‌های رسمی و غیررسمی می‌تواند تا حدی پازل انتخابات را روشن‌تر کند. «محمدباقر قالیباف» شهردار پیشین تهران، «غلامعلی حدادعادل» نماینده پیشین مجلس و «علی لاریجانی» رئیس مجلس دهم از شاخص‌ترین چهره‌های اصولگرا هستند که این روز‌ها شواهد از غیبت آن‌ها در انتخابات مجلس یازدهم در دوم اسفند ماه سال جاری خبر می‌دهند. ذکر این نکته البته بازهم بدیهی است که سیب سیاست در ایران و حضور در عرصه رقابت‌های انتخاباتی دستکم تا زمان برگزاری آن هزاران چرخ خواهد خورد و نام‌های اشاره شده و نشده ممکن است از نخستین نفراتی باشند که در وزارت کشور برای نام‌نویسی در انتخابات شرکت کنند، اما دستکم تاکنون عدم حضور آن‌ها در انتخابات حاشیه‌ها و تحلیل‌هایی در پی داشته است.

چه آیت الله زاده فیلسوف باشد چه پارلمانتاریستی باهوش یا حتی دیپلماتی سیاس، فرقی نمی کند، علی لاریجانی همچنان مردی با علقه و علاقه به جریان اصولگراست با یک تفاوت بزرگ نسبت به ۱۲ سال پیش؛ «او حالا تبدیل به یک بِرند در اردوگاه اصولگرایی شده است، سیاستمداری که می تواند حتی جریانی را ذیل نام خود سازماندهی کند و جریان ساز و تصمیم ساز باشد»احتمالات بر سر نیامدنش بیشتر از آمدنش است، مگر آنکه شوک ها و سوپرایزهای لحظه آخری او را مجاب به کاندیداتوری کند، آنهم نه برای اولین بار که برای چهارمین بار. آنهم درست در همین روزهایی که برخی هم طیفان سیاسی اش بخاطر ترس از تکرار شکست در انتخابات درحال چرتکه انداختن هستند که لباس کاندیداتوری را بپوشند یا نبوشند.

این روزها در کنار دوگانه رای فهرستی و غیرفهرستی، ائتلاف با جریان‌های دیگر و جدایی از آن‌ها هم به ابهامات افزوده شده است و این چالش که آیا همراه شدن با دیگر جناح‌ها به نفع جریان اصولگراست یا نه؛ همچنان مبهم است. در جناح اصولگرا هم آمدن جبهه پایداری زیر چتر شورای وحدت یا جامعه روحانیت به نوعی گام نهایی اصولگرایان برای وحدت و به گفته کوهکن، رهایی‌بخش آنها از رمل و اسطرلاب پیروزی است. تعداد دو راهی‌های انتخاباتی در دو جریان مهم سیاسی کشور روز به روز در حال افزایش است و هچنان یافتن صراط مستقیمی که آن‌ها را راهی بهارستان کند دشوار. اصلاح‌طلبان میان بودن با دیگر گروه ها و نبودن سردرگم هستند و اصولگرایان هنوز نتوانستند پایداری جبهه پایداری در برابر وحدت را بشکنند.