سیاست اسلامی و شیعی اعم از رویکرد فلسفی (فلسفه سیاسی) و فقهی (فقه سیاسی) آن نیز سعادت محورند و اخلاق و فضیلت در آن‌ها اهمیت بالایی دارد و هدف از تأسیس جمهوری اسلامی سعادت‌محوری و فضیلت‌محوری و همچنین ارتباط اخلاق و سیاست بوده است. اما در طول زمان، در منحنی زوالِ اخلاق و فضیلت در حوزه سیاست قرار گرفتیم و در این ۴۱ سال، نموداری از زوال اخلاق و فضیلت و دوری از مسیر سعادت را شاهد بوده‌ایم.

از یک منظر، پرسش از رابطه‌ی میان اخلاق و سیاست بر دوگونه ممکن است: استعلایی و درون‌ماندگار. پرسش استعلایی، پرسشی بازنمایانه است و ناظر بر پاسخ و فهم و یا عدم فهم درست از یک امر یا پدیده است. در این‌جا، نقد، نقد پاسخ‌ها و فهم این مهم است که کدامین پاسخ بازنمایی وثیق‌تر و واقعی‌تر از واقعیت ارائه (از رهگذر کشف) می‌دهد. رویکرد استعلایی ما را به فرارفتن از آشوب کثرات و شورش جزئیات و محسوسات و دست‌یافتن به جهانی مثالی یعنی جهان ذوات کلی و وحدت و پیوستگی و استمرار و ضرورت و اصالت و هویت و ثبات فرامی‌خواند. این جهان جهان شباهت‌هاست نه تفاوت‌ها. در این جهان، آدمیان از غار تنگ و تاریک سوبژکتیویته‌ی شخصی و فردی خود رها می‌شوند و به کمال و تعالی و یگانگی و فهم ناب می‌رسند و امکان رویت همه‌ی رخدادها و امور و اشیاء را در ذات و جوهر ناب یا طبیعت‌شان می‌یابند. این جهان جهان فراروایت‌ها و فرانظریه‌هاست، جهان ذات و جوهر و عمق و حقیقت است نه جهان نمودها و ظواهر و اعراض. در این جهان، همه‌‌ی آدمیان و چیزها به اصل خویش بازمی‌گردند و در اصل خویش با یکدیگر یگانه می‌شوند. در این جهان معنایی، درد فراق سیاست و اخلاق آرام می‌گیرد و جان‌هاشان با هم متحد می‌شود.

در زندگی سیاسی پیامبر (ص) و نائب برحقش حضرت مولی علی(ع) آنچه جلب توجه میکند تلاقی اخلاق وسیاست است، نه جدائی اخلاق از سیاست ونه تبعیت اخلاق از سیاست .

اخلاق، بنیاد زیست اجتماعی یا به عبارتی برجسته‏ ترین مشخصه انسانیت است. اخلاق پیچیده‏‏‏ ترین دستاورد «خرد» است.‏‏ اخلاق بنیادی‏ترین صفت انسانیت و تنها دلیل پدیدار شدن جوامع بشری است. به عبارتی اخلاق مترادف است با انسانیت. بنابراین، تضعیف اخلاق بی‏ شک به معنی تضعیف انسانیت است. عملکرد برخی سیاست ‏ورزان و صاحب‏ منصبان، اخلاق اجتماعی و در نتیجه اخلاق فردی را به شکلی بنیادین و خطرناک تضعیف کرده است.