تجربه زیسته من به عنوان یک زن متولد دهه ۱۳۶۰ شاید مهم‌ترین انگیزه برای انتخاب موضوع این رساله و تلاش برای فهم سازوکار‌های ارتباط بین هویت و فضا و بررسی آن در گروه نوجوانان دختر باشد. زندگی در یک خانواده و شهر مذهبی شرایط و موقعیت‌هایی را برای من هم رقم زدند که باعث شد اولین مواجهه و تعاملم با جنس مخالف بعد از دوره نوجوانی و با ورود به دانشگاه صورت گیرد. عدم انتخاب دانشگاه تک جنسیتی به عنوان یکی از گزینه‌های ادامه تحصیل، اولین مقاومت در برابر سیاست‌هایی بود که تلاش می‌کردند جوانان را از این مواجهه دور نگه دارند. پسران دانشجو در کلاس مردمشناسی و دانشکده علوم اجتماعی نسبت به دختران تعداد بسیار کمتری را تشکیل می‌دادند که این موضوع خود به موقعیت رشته در بازار کار و اهمیت اشتغال برای مردان و همچنین نوع مشاغلی ارتباط دارد که از طریق رشته‌های علوم انسانی و به طور خاص علوم اجتماعی قابل دستیابی است. بیشتر این پسران نیز همانند بیشتر دختران پیش از ورود به دانشگاه ارتباط و تعامل نزدیک با دختران را تجربه نکرده بودند.

زنان نباید در رفتار اجتماعی و سیاسی خود پا جای پای مردان بگذارند و از آنان تقلید کنند، بلکه باید با ایجاد تحول، بینش و منش جدیدی پیدا کرده و مردان را نیز به آن دعوت کنند.