زنده‌رود، این زلالِ فرح‌بخش که تاریخ همواره به خروش آن بالیده اکنون در نبود مدیریت به برکه‌ای می‌ماند که گاه به گل می‌نشیند و گاه ردپای آب بر آن نقش خاطره می‌زند، حقیقت تلخی که به گفته کارشناسان پیامدهای آشکار و پنهان بیشماری به دنبال داشته است. هشتم بهمن سال گذشته بود که زنده رود پس از ۱۸ ماه خشکی در میان اشک ها و لبخندهای برآمده از شوق، سرانجام برای ۲۰ روز جاری شد تا تبسمی هر چند کوتاه، گره از رخسار چروک خورده نصف جهان بگشاید. اهالی اصفهان که حالا در جوار سی و سه پل به نظاره دردانه شهر نشسته بودند، طولی نکشید که به دنبال کاهش خروجی این رود بار دیگر در فراق رفیق دیرین خود زانوی غم بغل کردند.