نوع نگاه عموم ما به واقعه کربلا، واقعه‌ای واحد و رویدادی خونبار است که در آن شاهد شهادت امام سوم شیعیان هستیم. کمتر کسی از ما ریشه‌های کربلا را در بعثت حضرت رسول و جایگاه و فضیلت یابی بنی هاشم بر بنی امیه، خلافت علی و شهادت او، امامت امام حسن و رویداد‌های دوران او می‌بیند. کمتر کسی به تداوم رسالت عاشورا از دریچه خطبه‌های زینب کبری، عرفان و ادعیه امام سجاد (صحیفه سجادیه)، علم گرایی امام باقر و فقه صادق می‌نگرد. در واقع، نگاه به کربلا آنهم با رویکرد صرفا حسینی و بدون نظرداشت به رویکرد‌های محمدی، علوی، رضوی و مهدوی، نمی‌تواند نگاهی کامل باشد. در ابن بین، منظومه شناختی و فکری، بلاغت گفتاری، تاب آوری روانی و توان مدیریتی و راهبری راهبردی یک واقعه شوم، آگاه سازی و حساس سازی جامعه مسلمین به عمق فاجعه حادث شده در کربلا توسط حضرت زینب، چون نخ تسبیحی می‌تواند تصور شود که مانع انقطاع زنجیره امامت گردید. زینب آینه مادرش فاطمه (صاحب خطبه‌های بعد از رسول الله در دفاع از امامت) بود در کربلا. تربیت در محیط وحیانی و رشدیافتن در محضر پیامبر (ص) و معصومین (جامع‌ترین افراد در تفسیر و تأویل)، حضرت زینب (س) را مفسری بی‌بدیل کرد و خطبه‌های آکنده از آیات الهی ایشان شاهدی بر مقام تفسیری این بانوی بزرگ است.

یکی از اصلی ­ترین فعالیت‌های مصلحان دینی در اسلام، توجه و محوریت دادن به قرآن است. گویی در جهان اسلام، توجه به قرآن مورد غفلت واقع شده و برخی مصلحانِ دینی، یکی از مهمترین گام‌ها در راه اصلاح را رجوع به این متن مقدس می ­دانند.

در این‌که مُراد از «عرش و کرسى» خدا چیست؟ بین علما و مفسران اختلاف است، و به طور کلى علما در این مسئله به دو دسته تقسیم شده‌اند. عده‌اى از علماى گذشته که بحث از آن‌را بدعت می‌دانند، می‌گویند: «عرش» و «کرسى» خدا چیزى است که ما تنها نام آن‌را می‌شناسیم و از درک حقیقت آن عاجزیم. در مقابل، عده‌اى دیگر از علما بحث در اطراف حقایق دینى را جایز می‌دانند. که در این گروه چهار نظر مطرح است.