مقصود ما این نیست که امر و نهی کنیم و بگوییم فلان روزنامه چه بنویسد و چه ننویسد. تاکیدمان بر این است که سطحی از نگاه تهوع آور ما خوبیم و باغچه دیگران کرم دارد رسیده ایم و باید بر پایان این نوع نگاه سیاست زده و سیاست زدگی، خط اتمام بکشیم. باید تذکر دهیم که وقتی از منابع دولت و جیب مردم خرج می‌کنی باید به اولویت‌ها مردم و دولت بپردازند. نه اینکه بشکلی شعارگونه و پوسته‌ای به مطالبی اشاره شود که مثلا حمایت از دولت را دنباله گیری می‌کند؟ ضمن احترام به همکاران رسانه‌ای خودمان، مجددا تاکید بر فاصله گیری از فضا‌های شعاری و تاکید روی اولویت‌ها داریم.

گذشت آن دورانی که با دیدن یک روحانی، یک مقام دولتی و یا رئیس جمهور، شاهد تجمع مردم و بیان صد‌ها شعار حمایتی بودیم (چه کردیم که به اینجا رسیدیم، بماند برای عمل گرایی ما و حساب پس کشیدن از برخی از مدیران دولتی در گام دوم انقلاب). حالا رئیسی عزیز ما بدلیل ضعف تیم مدیریتی همراه ایشان و اشتباهات مکرر این تیم، مسیری را دارد طی می‌کند که انتهایش، نتیجه خوبی را حاصل نخواهد کرد. محبوبیت ساختگی و دیدار‌های نمایشی، مسلما راه گشا نبوده و دیگر نیست.

مسعود پزشکیان نماینده تبریز می‌گوید: راه اداره کشور به این سادگی که دولت فکر می‌کند، نیست. مثلاً آقای رئیسی گفت هر سال یک میلیون مسکن می‌سازیم، ولی هنوز اسم‌نویسی یک میلیون واحد مسکونی در سال هم انجام نشده است، چه برسد به بقیه ماجرا. او می‌گوید: در سال جاری، وضعیت اقتصادی و اجتماعی کشور خیلی بدتر از سال قبل خواهد شد.

اعتراضات و آشوب‌های زیانبار اخیر، بار دیگر ضرورت توجه جامعه‌شناسان و فعالان سیاسی و مسئولان را در تحلیل چرایی حوادث به خود جلب کرد. چرا اعتراضات به سرعت شکلی خشونت‌بار به خود می‌گیرد و نقش احزاب سیاسی از یکسو و حاکمیت از سوی دیگر در کانالیزه نکردن این اعتراضات چیست؟ همه نظام‌های سیاسی و دولت‌ها در برخی از تصمیمات و اقدامات خود دچار خطا و اشتباه می‌شوند، اما راه حل تصحیح اشتباهات چیست؟ و جایگاه نهادهای اجماع‌گرا و توافق‌ساز کجاست؟