«ثروتی که در این مملکت هست، در کمتر کشوری وجود دارد، اما درآمد سرانه مردم ما از تمام این ممالک کمتر است.».من وظیفه خودم می‌دانم این حرف‌ها را بزنم. سفره‌های مردم خالی است، مردم مشکل دارند. بعد از ۴۳ سال دیگر فرصت آزمون و خطا نداریم، کار با تخصص و کاردانی پیش می‌رود نه با ادعا و آمار دروغ!ما می‌توانیم کاری کنیم که یک اقتصاد پویا داشته باشیم که زبانزد باشد نه اینکه بنشینیم و غصه کشور‌های حاشیه خلیج فارس و ترکیه را بخوریم!

روایتی اغراق آمیز و طعنه زننده سیاسی دارد، اما واقعیت داستانش درست است. دشمن خارجی طبیعی است که در هر شرایطی دشمنی کند، مشکل منافقین، کم تعهدها و دزدان داخلی( با تاکید بر برخی از سیاسیون و مدیران دولتی) است که در مقابل گام دوم انقلاب قد علم کرده اند. جنگ ادامه دارد اما جنسش فرق کرده و باید با خوارج ، ناکسین و مارقین جنگید.

«نکند حقوق‌ام تا سر ماه کفاف زندگی‌ام را ندهد، نکند مریض شوم و از عهده هزینه درمان برنیایم، نکند نتوانم هزینه تحصیل فرزندم را پرداخت کنم، اگر حقوق دیر بدهند، اگر صاحب‌خانه کرایه را افزایش دهد، اگر. نکند. اگر... نکند.» این اگر‌ها و نکند‌ها سال‌هاست که مانند شبح همراهمان است، ترس از گرانی، ترس از نداشتن، ترس از کافی نبودن درآمد، ترس از کم آوردن تا سرماه، ترس از... سال‌هاست بسیاری از ما با این ترس و دلهره‌ها صبح‌ها از خواب بیدار می‌شویم و با این حس ناامنی، شب‌ها به رختخواب می‌رویم.