سعید معیدفر، جامعه شناس معتقد است که هر هفته تعداد زیادی از مهاجران در دریای مدیترانه جان خود را از دست می‌دهند. اکثر این افراد از ایران،‌ افغانستان،‌ نیجریه و سایر کشورهایی هستند که از نظر ساختار توسعه و جایگاه اجتماعی با مشکلات جدی مواجهند. در واقع این افراد مبدأ و مقصد را مقایسه نمی‌کنند و تنها قصد رفتن دارند. امروز عده زیادی از کشور فرار می‌کنند نه مهاجرت. دلیل این موضوع هم، تنگناهای امنیتی، مشکلات اقتصادی، تنفر و انزجار نسبت به مبدأ، ‌احساس پوچی در کشور خود است. همچنین بسیاری از مهاجران احساس می‌کنند در کشور خود به‌عنوان انسان و فردی که دارای جایگاه و منابع و منافع است، شناخته نمی‌شوند و ..... . ادعاهای معیدفر، می تواند این سوال را برای حاکمیت مطرح کند که ایا زمان بازاندیشی و باز سازماندهی هسته سخت نظام( امنیتی، سیاسی، قضایی) فرا نرسیده است؟ آیا زمان به سامانی ساخت و ساختار سیاسی در کشور و دوری از جریانات پوپولیستی و گروه های تندروی سلیقه گرای منفعت طلب ( پیروان مکتب غارت با سه گانه فشار بیاور، فرصت ها را بگیر و توجیه کن) ، نرسیده است؟ آیا زمان توجه خاص به رویکرد گفتمانی تمدن ساز و توسعه گرا در گام دوم انقلاب نیست ؟

کتاب بی‌پناه نوشته‌ی اولیویه آدامز نیز یکی از آثار هشداردهنده در مورد مشکلات پناه‌جویان در اروپاست. آدامز با دقتی موشکافانه راوی رمانش را که زنی تنهاست با جهان غریب پناهجویان در فرانسه آشنا می‌کند.