محمود خاقانی کارشناس حوزه انرژی مدعی است که چندین سال قبل از انقلاب که صنعت نفت معمولا برنامه‌های بلندمدت را برای جذب سرمایه گذاری و پیش بینی بازار فروش نفت طراحی می کرد، شرکت ملی نفت در پالایشگاه‌هایی مثل کره جنوبی و افریقای جنوبی و چند پالایشگاه دیگر دنیا از جمله هند شریک شد، یعنی نه اینکه سرمایه ببرد بلکه بنا بر این شد که نفت ایران در پالایشگاه‌های این کشورها پالایش شود و فرآورده را نیز ایران بفروش برساند و درواقع در سهام این پالایشگاه‌ها شریک شود.عدها در زمان جنگ ایران و عراق همه این پروژه‌ها متوقف شد، البته در آن زمان پالایشگاه به پول هم نیاز داشت این سهام‌ها فروخته شد و اکثرا از سوی عربستان سعودی خریداری گردید.ما در یک کشور افریقایی پالایشگاه ساختیم و میلیاردها دلار به برخی دولت افریقایی و امریکای لاتین مثل سریلانکا وام دادیم که بعضا غیرقابل وصول است اکنون نیز سیاست جدیدی در دیپلماسی خارجی تعریف شده و بناست در سوریه یک پالایشگاه بازسازی شود تا اگر بتوانیم نفت خام را پالایش و صادر کنیم و فرآورده را نیز در این کشور بفروشیم.

کاظمی گفت: به نظر من اگر خوب مدیریت می شد سال ۸۹ و قبل از آغاز تحریم ها پروژه می توانست تمام شود ولی نشد. حالا ما در مورد درصد بحث کنیم که ۶۹ درصد یا ۴۵ درصد بود!

در حالی که «بیژن زنگنه» وزیر نفت به مخالفت با پالایشگاه سازی در کشور متهم می‌شود که به گفته مدیرعامل شرکت ملی پالایش و پخش فرآورده‌های نفتی ایران،‌ تعیین تکلیف پالایشگاه‌های سیراف با استفاده از منابع بانکی و صندوق توسعه ملی در مراحل نهایی قرار دارد.