بعید می‌دانم غالب مدیران کشور در دولت‌های مختلف از حقوق اساسی و حتی متن قانون اساسی اطلاع چندانی داشته باشند و از بحث دولت داری شایسته و کارآمدی و حکمرانی خوب، چیزی شنیده باشند. بعد همین آقایان و خانم ها، قرار است با انبوهی از نادانی‌ها بر مردم مدیریت کنند؟‌ای به فدای معصومیت شایسته سالاری و دولت با برنامه. آقایان می‌دانند که شاخص رفاه ایران با سقوطی آسانسوری به ۱۲۳ رسیده است؟

واقعا در بین ۱۶۷ کشور بررسی شده در خصوص برخی از شاخص‌های اقتصادی، داشتن چنین رتبه‌ای باعث شرم است. مدیران دولتی بر اساس کدام کفایت تخصصی انتخاب شده اند؟ چه پاسخی برای نسل‌های آینده این مرز و بوم داریم؟

چند هفته پیش، نتایج شاخص رفاه لگاتوم که هرسال از سوی موسسه پژوهشی لگاتوم در مورد وضعیت رفاهی کشورهای جهان منتشر می‌شود، مورد توجه بسیاری از اقتصاددانان و علاقه‌مندان به حوزه‌های سیاست، اقتصاد و جامعه‌شناسی قرار گرفت.

وزارت اقتصاد در گزارش «پایش شاخص‌های ملی محیط کسب و کار در راستای سنجش و ارتقای بهره‌وری» به ارزیابی شاخص سرمایه اجتماعی استان‌های کشور در سال 1396 پرداخته است. این شاخص از طریق 20 مولفه اندازه‌گیری شده که نشان می‌دهد از میان آنها متغیر« نگران نبودن نسبت به آینده فرزندان» در اغلب استان‌ها در وضعیت نامطلوبی قرار دارد که این نشان از عدم اطمینان نسبت به آینده و در نتیجه نگرانی خانواده‌ها نسبت به آینده فرزندان است . وضعیت متغیرهایی همانند«شرکت در سازمان‌های خیریه و مردم نهاد» ، «ارایه نظرات به مقامات دولتی» و « یکسان اجرا شدن قانون برای فعالان اقتصادی» نیز ، چندان خوب نیست.

طبق گزارش لگاتوم، در شش سال اخیر رتبه ایران با سقوط ۱۸ پله‌ای در گزارش سال ۲۰۱۹ به ۱۱۹ جهان رسیده است.