تهیه‌کننده سرشناس سینمای ایران، طی دو دهه فعالیت حرفه‌ای خود، اگر چه به لحاظ کمی، کارنامه سنگینی ندارد، اما آورده خوبی از نظر کیفی به سینمای ایران افزوده است؛ ۱۳ فیلمی که «متری شیش‌ونیم»، «برف روی کاج‌ها»، «دایره زنگی»، «چهارشنبه‌سوری» و «به‌رنگ ارغوان» از جمله آن‌ها هستند

در این سال‌ها تهیه‌کنندگانی را دیده‌ایم که بعد از شکست فیلم‌های پرهزینه‌شان ‏بی‌اینکه خم به ابرو آورند، مسیر حرفه‌ای خود را امتداد داده و به انباشت فیلم‌های نمایش‌داده نشده و شکست‌خورده‌ سال ‌به‌سال ‏ادامه می‌دهند. این تهیه‌کنندگان را چه انگیزه‌های مادی به ادامه کار ترغیب می‌کند؟ آیا منطقی است تهیه‌کننده‌ای سال‌های متمادی ‏و متوالی ضرر روی ضرر انباشته کند و باز هم مشتاق ادامه روند کاری خود باشد؟