محمدعلی علومی، طنز پرداز و نویسنده کرمانی، در کودکی به‌طور خودآموز، اصول داستان‌نویسی را از کتاب‌های آموزشی معدود آن دوران فرا گرفت و در واقع اولین آموزگارانش مردم عادی کوچه و بازار، روستایی‌ها و عشایر بودند. در سال ۷۰، با گردآوری قسمتی از فرهنگ مردم استان کرمان در ماهنامه ادبی-فرهنگی ادبستان مشغول به کار شد و در عین حال چندین سال بخش آموزش داستان‌نویسی را در مجله جوانان بر عهده داشت. در همان سال‌ها شاگرد سید ابوالقاسم انجوی شیرازی (مشهور به پدر فرهنگ مردم) بود و آخرین مصاحبه مطبوعاتی با او مندرج در ادبستان را انجام داد. علومی که با لهجه بمی صحبت می‌کند مدت‌ها در تهران با دوست و همشهری هنرمندش ایرج بسطامی (خوانندهٔ اهل بم) همخانه بود. داستان کوتاه «بمانی» نیز اثر اوست که در آخرین شمارهٔ ماهنامهٔ «فرجاد» در اواخر دههٔ ۶۰ یا اوائل دههٔ ۷۰ چاپ شد. وی در ۱۶ اردیبهشتِ ۱۴۰۳ در سن ۶۳ سالگی در زادگاهش بم، دارفانی را وداع گفت.

در ساعت ۵ و ۲۶ دقیقه و ۲۶ ثانیه بامداد روز جمعه، پنجم دی‌ماه ۱۳۸۲، زمین لرزه‌ای به قدرت ۶.۶ ریشتر شهر بم و مناطق اطراف آن در شرق استان کرمان را لرزاند. این زمین‌لرزه به عنوان یکی از فاجعه بارترین حوادث طبیعی کشور، برای مردم ایران یادآور خاطرات تلخی است. خاطرات تلخی نظیر از دست دادن ایرج بسطامی و حنجره طلایی آواز ایران (من مانده ام، تنهای تنها).

محمدرضا شجریان، استاد آواز ایران، بعد از چند روز بستری در بیمارستان با پایداری اوضاع جسمانی با نظر پزشک متخصص خود امروز از بیمارستان مرخص می‌شود.

بازهم به پنج دی‌ماه نزدیک می‌شویم و باید درباره سالروز زلزله بم و دامن سیاه سپیده دمی که برپیکره شهر کشیده شد و مردمی که آرام برای فراموشی خستگی لحظه‌های خود دیده برهم نهاده و در رویاهای گاه شیرین و گاه غمناک خود گم شده بودند و دیگر بیدار نشدند، گزارشی بنویسم.