بر‌اساس گزارش وزارت نیرو، حجم نشتی آب و آب بدون درآمد در کشور سالانه حدود ۱.۹ میلیارد مترمکعب است که معادل مصرف سالانه ۲۵.۵ میلیون ایرانی ساکن در شهر‌های کشور است. در این میان حجم هدررفت آب تهران ناشی از نشتی در شبکه انتقال، حدود ۱۳۰ میلیون مترمکعب و معادل تقریبی دو برابر حجم آب دریاچه چیتگر برآورد می‌شود. سوال اینجاست که اولا چرا باید پول این آب بها را مردم بدهند؟ ثانیا جایگاه قصور، تقصیر، ترک فعل و اهمال مدیران آب و فاضلات کجای داستان است؟ ثالثا در شرایط کمبود آب، آیا نباید اقدام به رفع یا کاهش این معضل نمود؟ علی بیت‌اللهی، عضو هیئت‌علمی مرکز تحقیقات راه و شهرسازی به بهانه وقوع فروریزش زمین در امتداد جنوب به شمال خیابان ولیعصر در شمال میدان ونک در تاریخ پنجم مرداد ۱۴۰۳، اقدام به تهیه این گزارش تحلیلی نموده نموده و متذکر شده است که با توجه به وجود پتانسیل بالا و گسترده فروریزش زمین، باید بر یکی از علل آن یعنی نشت آب از لوله‌های آب شرب شهری تهران، بشکل ویژه‌ای متمرکز شد.

در سال‌جاری ۲۶.۶ درصد از آب تولیدی وزارت نیرو به مقصد نرسیده است. این آب که به « آب بدون درآمد » مشهور است، مقدار آبی است که یا در لوله‌های فرسوده از بین می‌رود، یا به‌دلیل مصرف غیرمجاز مشترکین هیچ عایدی‌ای برای دولت ندارد یا اینکه توسط نهاد‌های عمومی و دولتی (همچون مصارف آتش‌نشانی و شهرداری‌ها) برداشت می‌شود. طبق آمار‌های وزارت نیرو در سال گذشته آب بدون درآمد ۲۴.۴ درصد بوده و طی سال‌جاری این رقم رشد ۲/۲ درصدی داشته است. نکته جالب دیگر اینکه، آب بدون درآمد در برخی استان‌ها بین ۳۰ تا ۴۹ درصد از کل آب شرب تولیدی دولت است.

در حالی که به بهانه‌های مختلف پر مصرف و کم مصرف از مردم پول بعضا نابجا بعنوان حق اشتراک و حق مصرف و ... دریافت می‌کنند، بررسی‌ها نشان می‌دهد که یک سوم آب شرب مردم از لوله‌ها و احتمالا فرسودگی آن‌ها هدر می‌رود. چه کسی این پول را باید بپردازد؟ چرا باید با این هدر روی، هزینه تولید آب شرب بالا رفته و مردم پرداختی بیشتری داشته باشند؟

قصه آبهایی که در کوچه ها و خیابانهای کهگیلویه وبویراحمد جاری هستند، قصه فرسودگی لوله هایی است که عمرشان به پایان رسیده اما با هدرفت ۲۸ درصدی آب هنوز از آنها استفاده می شود.