کشاورزی قراردادی یک رویکرد در حال تکامل در کشور‌های آسیای جنوب شرقی است که تضمین‌های لازم را برای ادامه فعالیت کشاورزان آسیب پذیر ایجاد می‌کند و در عین حال تولیدکنندگان را قادر می‌سازد تا ریسک عرضه کل و قیمت را مدیریت کنند. در طول فراگردی مطلوب، شرکت‌های فرآوری مواد غذایی، با تعداد زیادی از کشاورزان نسبتا کوچک و دارای چالش مالی قرارداد می‌بندند. در آسیای جنوبشرقی، کشاورزان بزرگ مالک، هلدینگ‌های زراعی، تعاونی‌های تخصصی و تعاونی‌های تولید و تشکل‌های صنفی بیشتر از سایر کشاورزان برای مشارکت در جهت کشاورزی قراردادی انتخاب می‌شوند. این پدیده نشان می‌دهد که شرکت‌های طرف قرارداد، تمایل بیشتری به انعقاد قرارداد‌هایی با گروه‌هایی شناسنامه دار از کشاورزان دارند تا با کشاورزان فردی و بصورت اتمیزه. اقدام جمعی به احتمال زیاد قدرت چانه زنی کشاورزان قراردادی را افزایش می‌دهد و هزینه‌های مبادله را کاهش می‌دهد.

کشاورزی قراردادی ازجمله طرح‌هایی است که اگرچه سال‌هاست در ایران نیز همانند دیگر کشورهای دنیا مطرح شده، اما نتوانسته جایگاه چندانی داشته باشد و رشد قابل‌توجهی نداشته است. این در حالی است که در گذشته بحث کشاورزی قراردادی در برخی کارخانه‌های قند کشور با همکاری چغندرکاران منطقه اجرا می‌شده است.