گاز طبیعی به عنوان سومین منبع انرژی در دنیا مورد استفاده قرار می‌گیرد و طبق پیش بینی مراکز مهم انرژی دنیا، این ماده با ارزش تا سال ۲۰۴۰ پس از انرژی‌های تجدید پذیر، بیشترین رشد تقاضا را در بین سایر منابع اولیه انرژی خواهد داشت؛ لذا بسیاری از کارشناسان قرض حاضر را «قرن گاز» می‌نامند. اما آنچه هم اکنون در کشور در حال اتفاق افتادن است،تاریخچه تک‌محوری بودن صادرات انرژی ایران و اتکای صرف به نفت، جایگاه موثر صادرات گاز را به حاشیه رانده است. تراژدی غم‌انگیز این است که افزایش مصرف گاز که از سوی مسوولان مطرح است، ولی خبری از کاهش صادرات گاز در میان نیست! آیا این به این معناست که کم مصرف کنیم تا صادرکنیم یا واقعا نداریم که صادر کنیم.

با شروع جنگ اوکراین و تحریم صادرات گاز روسیه به اروپا ، وجود محدودیت‌های لجستیکی و دسترسی محدود به بازار‌های انرژی موجب شده که هم‌اکنون روسیه به ایران به عنوان یکی از مقاصد اصلی صادراتی و ترانزیتی وابستگی پیدا کند که این موضوع در تغییر رفتار روس‌ها کاملا مشهود است. در صورت توافق روسیه و ترکمنستان، قرارداد سوآپ ۶ میلیون متر مکعب و خرید ۹ میلیون متر مکعب گاز روسیه توسط ایران تا پایان امسال اجرایی خواهد شد.

روسیه یک قدرت تک بعدی است که فقط نفت و گاز دارد، روسیه یک پمپ بنزین است و بحران اوکراین پمپ بنزین را تعطیل می‌کند. تنها کشوری که می‌تواند کمبود صادرات انرژی روسیه را جبران کند ایران است. آمریکا اجازه رشد به عربستان نمی‌دهد. برنده راهبردی بحران اوکراین؛ ایران است، بازنده آن نیز اقتصاد روسیه و .... این موارد گویا در مردادماه ۱۴۰۰ (حدود شش ماه قبل) در سمینار پیش بینی جنگ و تحریم روسیه، بیان شده بود.

تولید گاز اروپا در حال کاهش است. روسیه هم منابع خود را افزایش می‌دهد و هم راه‌های جدیدی برای صادرات آن باز می‌کند. ولادیمیر پوتین روز هشتم ژانویه پروژه «ترک استریم» را افتتاح کرد، خط لوله‌ای که قرار است گاز روسیه را به اروپا منتقل کند. تحریم‌های آمریکا علیه «نورد استریم 2»، خط لوله مناقشه‌برانگیز روسیه تا آلمان، شرکت‌های نصب لوله را ناگزیر از توقف فعالیت‌های خود تا بیستم ژانویه کرد.