به لطف شبکه‌های اجتماعی، بیشتر ما تجربه‌های دستِ اولی داریم از اینکه چطور ناگهان چیزی فراگیر می‌شود. یک توییت، یک کلیپ، یا موضوعی جدید در عرض چند ساعت کلِ فضا را پر می‌کند و همه دربارۀ آن حرف می‌زنند.

سال‌های آخر زندگیِ سالمندان عمدتاً با بیماری همراه است. بدن فرتوت آن‌ها توانایی بازسازی خود را از دست می‌دهد. هرچه پزشکان نسخه می‌پیچند، اوضاع وخیم‌تر می‌شود.

هر کسی ترس‌های مخصوص خودش را دارد. بعضی‌ها از ارتفاع می‌ترسند، بعضی از مار و بعضی از بیماری. این چیزها جانمان را تهدید می‌کند، در برابرشان آسیب‌پذیریم و خطرشان را حس می‌کنیم. اما اگر ناگهان ببینیم گلدان اتاقمان دارد آواز می‌خواند، چه احساسی به ما دست می‌دهد؟ شاید فکر کنیم کسی دارد با ما شوخی می‌کند، اما اگر بفهمیم کلکی در کار نیست، چه؟ غرق وحشت می‌شویم. آن صدا جانمان را تهدید نمی‌کند، اما جهان‌بینی‌مان را به خطر می‌اندازد. هیولاها چنین سازوکاری دارند.