۱۹ آبان هر سال یادآور اعدام دکتر سید حسین فاطمی وزیر امور خارجۀ دولت ملی دکتر محمد مصدق و مدیر روزنامۀ «باختر امروز» در سال ۱۳۳۳ خورشیدی است. عبدالناصر مهیمنی روایت می‌کند که پس از اعدام فاطمی، گویا محمدرضا پهلوی، فرزند او را تحت حمایت قرار داده بود. یک بار در سال ۱۳۶۳ به پوشه و پرونده‌ای برخوردم که مربوط به سیروس فاطمی، پسر حسین فاطمی بود. متعجب شدم و گرفتم و با حوصله مطالعه کردم. از پراکندگی و نامرتب بودن نامه‌های پوشه حدس زدم که باید بعضی از نامه‌ها و مدارک و مکاتبات مرتبط تحت نام دیگری، مثلاً پریوش سطوتی، بایگانی شده باشد! گشتم و حدسم درست بود و نامه‌ها و پوشه‌های دیگری را در همان اتاق بایگانی یافتم و با رعایت تسلسل زمانی تا حدی که معلوم و مقدور بود مرتب و پرونده را یکجا و سپس مطالعه کردم. در آن پوشه و پرونده، من ده‌ها نامه از پریوش سطوتی دیدم که از محل سکونت‌اش در جایی در حومه لندن و یا در زمان‌های حضور و مراجعه به سفارت، خطاب به سفیر یا مقامات وقت سفارت ایران نوشته بود و وضعیت زندگی خودش و فرزندش و مخارج زندگی و نگهداری و تحصیل و مدرسه و معالجه خودش و فرزند نوشته و نسبتاً با تندی و اعتراض و طلبکارانه کمک مالی و افزایش مقرری‌اش را درخواست می‌کرد. نکته جالب این بود که تقریباً تمام آن نامه‌ها با طی سلسله مراتب اداری در داخل سفارت یا کنسولگری به وزارت خارجه در تهران و از آنجا به وزارت دربار می‌رفت و با پاسخ مرتبط و متناسب (و تقریباً همگی به طور کامل با پاسخ مثبت) برمی‌گشت و معمولاً بین یک تا ۲ ماه طول می‌کشید. تا آنجا که به خاطر دارم مکاتبات خانم پریوش سطوتی تقریبا از حدود سال‌های آخر دهه ۱۳۳۰ تا اوایل دهه ۱۳۵۰ و دوران کودکی و نوجوانی فرزند او را دربرمی‌گرفت. آنچه من در آن مکاتبات خواندم و دیدم بیشتر مسایل معیشتی و مالی بود و نیز یک نکته جالب دیگر این بود که هر بار که نامه‌ها و ضمایم آن به دربار می‌رفت، با نامه‌ها یا پاسخ‌هایی در حاشیه نامه‌ها بازمی‌گشت که حاوی عباراتی، چون «به شرف‌عرض رسید» یا «به شرف‌عرض ملوکانه رسید» و «مرحمت فرمودند»، «موافقت فرمودند» که درخواست او اجابت و نیاز او تأمین شود، از دربار پهلوی برمی‌گشت، و البته تقریباً به تمامی اجابت می‌شد، و ظاهراً معمولاً از محل همان امکانات و بودجه مالی که در اختیار سفارت بوده پرداخت می‌شد.

در مطلب زیر بخشی از خاطرات حسین شاه حسینی در کتاب مصدق، دولت ملی و کودتا در ابطه با ۳۰ تیر ۱۳۳۱، آمده است که خواندن آن خالی از لطف نیست.

پس از برگزاری انتخابات دوم اسفندماه و شکستی که اصلاح‌طلبان متحمل شدند بابی گشوده شد تا فعالان سیاسی این جریان به نقد و بررسی عملکرد خود بپردازند. همان‌طور که برخی چهره‌های این جریان مانند محمدرضا تاجیک می‌گفتند حداقل مزیت شکست و دوری از قدرت برای اصلاح‌طلبان این است که با فراغ بال بیشتری بنشینند و به آسیب‌شناسی خود بپردازند

در شماره پیشین «تحزب در ایران» به بررسی عملکرد و رویکردهای نهضت آزادی ایران از بدو تأسیس تا انقلاب اسلامی سال 57 پرداخته شد و در این شماره از این جستار مهم‌ترین رخداد‌های مرتبط با این تشکیلات و نیز مهم‌ترین مواضع اعضای آن در تاریخ بعد از انقلاب بررسی می‌شود.

وزیر صنایع سنگین دولت میرحسین موسوی می‌گوید نامه علی‌اکبر محتشمی‌پور، وزیر وقت کشور در مورد نهضت آزادی به امام، در دولت بحث نشد و افزود: «شاید شخصا با امام(ره) ارتباط گرفته بودند و امام(ره) آن نامه را به ایشان داده بودند، ولی تا جایی که به خاطر دارم در دولت مطرح نشد.»

معاون رفاه وزارت تعاون با بیان اینکه یأس حاکم در کشور فقط محصول رسانه‌ها و جریان‌های مخالف دولت نیست، گفت: روشنفکران ما هم در این قضیه مقصرند و مشغول تولید یأس در کشور هستند که مال امروز هم نیست. روشنفکران ما عموماً هیچ‌گاه نخواسته‌اند از آسمان به زمین بیایند. بیایند بگویند چه اتفاقی در آموزش و پرورش بیافتد از دید آنها مثبت است. در وزارت کار باید چه کار کنیم تا به نظر ایشان خوب باشد. فقط به نقد می‌پردازند و این نقدها در همه سطوح منتشر می‌شود.