برای آنکه دریابیم مردم با دولت قطع رابطه کرده‌اند به شواهد چندانی نیاز نیست. به همان اندازه که مسوولان خود را از پاسخگویی به جامعه و اولویت دادن به نیازهای آنان بی‌نیاز می‌دانند مردم هم دیگر حرفی برای گفتن ندارند. هرچه صدایشان را بالاتر بردند گوشی برای شنیدن پیدا نکردند و هرچه بر درهای بسته کوبیدند کمتر دری به رویشان باز شد. بحران‌ها یکی پس از دیگری آمدند و رفتند و اندک رمق باقی‌مانده در این رابطه مخدوش را گرفتند؛ رابطه‌ای که سرمایه اجتماعی دولت و مایه بقا و ثبات آن بود.